واکاوی علل امانوئل مکرون از مواضع ضد اسلامی در دوران اول ریاست جمهوری (2022-2017)

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 دانش‌آموخته کارشناسی‌ارشد رشته مطالعات جهان (گرایش مطالعات فرانسه) دانشگاه اصفهان

2 استادیار گروه زبان و ادبیات فرانسه، دانشگاه اصفهان- اصفهان

چکیده

همزمان با آغاز رقابت انتخابات ریاست جمهوری فرانسه در سال 2017، امانوئل مکرون به‌عنوان یکی از نامزدهای این دوره از انتخابات، شعار حمایت از جامعه فراگیر با تنوع فرهنگی را سر داد. این در حالی بود که با آغاز دوران ریاست جمهوری وی از سال 2017، فرانسه نسبت به سال‌های گذشته با رشد فزاینده‌ی «اسلام‌هراسی» مواجه شده است. به عبارتی دیگر، مکرون برخلاف شعارهای انتخاباتی‌اش، مواضع و سیاست‌های ضد اسلامی را در طی دوران ریاست جمهوری 5 ساله خود (2022-2017) داشته است. بنابرین، پژوهش حاضر در پی پاسخگویی به این پرسش است که علل سیاست‌های ضد اسلامی امانوئل مکرون در دوران اول ریاست جمهوری چیست؟ یافته های تحقیق حاکی از این است که عواملی همچون، انحراف افکار عمومی از مشکلات داخلی، بهره برداری سیاسی برای انتخابات ریاست جمهوری 2022، بهره برداری سیاسی به‌منظور حمایت از تصویب قانون ضد اسلامی در پارلمان و نگرانی از افزایش جمعیت مسلمانان در فرانسه باعث شده تا دولت مکرون مواضع اسلام‌هراسی را اتخاذ کند. پژوهش حاضر با روش توصیفی و تحلیلی صورت گرفته و گردآوری اطلاعات به‌ صورت مطالعات کتابخانه‌ای و اسنادی شامل کتاب‌ها، مقالات تخصصی و اینترنت بوده است.

کلیدواژه‌ها


  • منابع

    الف- فارسی:

    • اخوان کاظمی، مسعود؛ صادقی، سید شمس الدین؛ شاکری، مهدی. (1395). «تحلیل جریان‌های اسلام‌گرای سلفی در فرانسه». جامعه‌شناسی سیاسی جهان اسلام, 4(9)، 109-140.
    • جاودانی مقدم، مهدی؛ محسنی، علی. (1400). «بحران هویت و مسلمانان فرانسه: رقابت اسلام سنتی، اسلام سکولار و بنیادگرایی اسلامی». مطالعات سیاسی جهان اسلام، 10(3)، 85-106.
    • خانی، حسین (۱۳۹۶). «بحران سوریه و افزایش دیاسپورای مسلمانان در اروپا». پژوهشهای سیاسی جهان اسلام. ۷ (۳)، ۱-۲۶.
    • شیرغلامی، خلیل. (1388). جایگاه اجتماعی و سیاسی مسلمانان اروپا، فصلنامه سیاست خارجی، سال 23، شماره 2، 395 – 448
    • نظری علی اشرف؛ سلیمی، برهان. (1395). «چند فرهنگ گرایی، دیاسپورای مسلمان و اسلام گرایی در فرانسه: تحلیل مسئله اسلام رادیکال». پژوهشهای سیاسی جهان اسلام، ۶ (۱)، ۱۷۱-۱۹۴.

    ب- انگلیسی و فرانسوی: